"Ze mogen me altijd bellen.”

De mussen vielen van het dak, eind juni 2019. Het was Witte Rookdag en de mini’s begonnen langzaam te smelten in de zomerhitte. Opeens verschenen in de schaduw aan de zijkant van het clubhuis op het gras een paar opblaasbadjes. In stilte aangesleept en met koel water gevuld door een wat oudere heer met een imposante snor. Typisch Kees.

Kees Scheijbeler, Manager Beheer van AMHC Westerpark. In de vroege ochtend, als het nog stil was op de club, was hij er al. Weg van de schijnwerpers, zorgde hij er jarenlang voor dat alles tiptop in orde was en bleef. In gezelschap van konijnen, vossen en vogels controleerde hij iedere watersproeier, de elektriek in het clubhuis en of het terrein wel schoon was. Wanneer de eerste spelers zich aanmeldden voor training of wedstrijd, was hij meestal weer weg.

Op 1 mei neemt hij afscheid. Noodgedwongen met stille trom, omdat het sportpark gesloten is en het clubleven nu platligt.

Kees is al bij de club sinds het prille begin. In september 2009 werd dochter Elliz lid, kort na de oprichting van Westerpark. Toen speelden ze nog bij A.V.V. Sloterdijk. Een paar jaar later kreeg Westerpark een eerste zandveld op Spieringhorn. Toenmalig voorzitter Kees Boot vroeg of Kees – gepensioneerd restaurantkok – zich wilde ontfermen over de catering.

Een eigen clubhuis was er nog lang niet; Westerpark was te gast in de kantine van S.D.W. Kees ging aan de slag en kreeg de technische dienst er gratis bij. "Dat clubhuis was zo oud, als je de ene wc doortrok kwam het bij de andere omhoog.” Gelukkig is Kees handig, dus dat deed hij er "effe” bij. Allemaal liefdewerk oud papier. De rest is geschiedenis: Westerpark kreeg een eigen clubhuis, Kees kwam in betaalde dienst. Eerst deed hij zowel de bar als het terrein. Later kwam clubhuismanager Luud en concentreerde hij zich op de zorg voor gebouw, velden en het terrein.

Er is een hoop veranderd en een hoop gebeurd sinds Kees bij de club kwam. "De club is enorm gegroeid. Er zijn vier velden, een eigen clubhuis. Het is nu professioneler en dat is goed.” De cohesie is met een grotere club wel minder, ziet Kees. Niet iedereen weet meer wie hij is en welke cruciale rol Kees – buiten de schijnwerpers – voor de club heeft vervuld.

En die eerste jaren, toen iedereen elkaar kende, zijn Kees het dierbaarst. Als hij daarover praat, komen de verhalen. Pionieren, met houtjes en touwtjes een club op poten zetten. Met mensen als Arjan Klok, Eva Rutten, Marco Hagenbeuk, Annemieke Nuesink, Suleiman en vele anderen. Het eerste senioren TD ‘Oktoberfest’ toen er in de buurt nog fusten bier moesten worden bijgekocht. Het legendarische inwijdingsfeest van Veld 1 toen oud-internationals kwamen spelen – en drinken.

Hij heeft geen moment spijt gehad. Het was een "uitlaatklep”, zegt Kees. "Ik was gepensioneerd, de kinderen zijn de deur uit, mijn vrouw werkt nog voor de UvA. De club is bij mij in de buurt. Het kwam op mijn pad. Het had niet beter kunnen uitpakken.” Maar het werd tijd om ermee te stoppen, zegt Kees (72). Hij gaat van zijn pensioen genieten. Met gerust hart, want hij heeft al gezien dat zijn opvolger Harry Maarse een vliegende start maakt. Bovendien: "Mijn arbeidsovereenkomst stopt, maar mijn leven met de club niet. Ik woon in de buurt dus ik zal nog wel langskomen. En als er iets is, mogen ze me altijd bellen.”

En gelukkig hebben we een nieuwe opvolger gevonden voor Kees.